LIVING

Woensdag 18 oktober 2023, 14u30

 Zingeving en acceptatie  Filmcyclus 2023 – 2024

Een initiatief van huisvandeMens-Gent  i.s.m. Gentse Grijze Geuzen en Feniks vzw  Geuzenhuis, Kantienberg 9 te Gent

Beste mensen,

Van harte welkom bij deze tweede filmvertoning van onze cyclus 2023-2024.  We kozen dit jaar voor het thema: Acceptatie.

Zingeving en acceptatie dus.

Ik ben eens gaan zoeken bij Van Dale en Wikipedia wat het woord ‘acceptatie’ eigenlijk inhoudt.

En daar vond ik synoniemen als ‘aanneming’, ‘aanvaarding’.

‘Aanvaarden’, betekent dat dan ook ‘berusten’? Daarover zou men een aardig filosofisch boompje kunnen opzetten…

Maar in het kader van de film die we straks gaan zien, gaat het zeker niet over berusten. Integendeel, het verhaal geeft ons mee hoe we slecht nieuws, een tegenslag, kunnen omzetten in iets heel positiefs, iets zinvols.

En zo sluiten we naadloos aan bij het eerste begrip van ons filmthema ‘zingeving’.

Onze capaciteit van aanvaarden wordt, denk ik, het duidelijkst op de proef gesteld als het gaat over leven en dood.

En daarover gaat de film.

Het verhaal brengt ons naar het Londen van de jaren vijftig, te midden van de wederopbouw van de UK na de Tweede Wereldoorlog.

De rechtlijnige maar eenzame kantoorbureaucraat Mr Williams rouwt al een tijdje om de dood van zijn echtgenote. Wanneer hij te horen krijgt dat hij nog maar een paar maanden te leven heeft, ontdekt hij bij zichzelf een andere levenskracht. Hij gaat zich voor 200 % inzetten om een sociaal geïnspireerd bouwproject te realiseren. Een project dat hij, in het bureaucratische papierwerk waarvan hij deel uitmaakte, steeds zag geweigerd worden.

En zo komt de vastgeroeste ambtenaar als het ware weer tot leven op het moment dat hij met het einde van dat leven geconfronteerd wordt.

Living is een film die emotioneel raakt zonder het luchtige uit het oog te verliezen. De film begint met soms grappige maar oh zo herkenbare beelden en gesprekken die de Britse traditionele en flegmatieke types laten zien. Mét inbegrip van bolhoed, aktentas en het onvermijdelijke streepjespak.

Let bijvoorbeeld op de scenes in de trein: typisch Engelse humor over het gereserveerde en stereotiepe gedrag van de doorsnee Brit in die tijd. Ik zeg bewust ‘in die tijd’ want mijn hedendaagse Britse schoonzoon zit gelukkig anders in mekaar…

Een fantastische acteerprestatie van Bill Nighy (ook bekend van o.a.  Love actually, Pirates of the Carribean en een waslijst andere bekende films). Hij is tegelijk grappig en hartverwarmend, zoals in de manier waarop hij zich laat meeslepen door zijn jongere vrouwelijke collega Margaret.

Mr Williams neemt ons op overtuigende wijze mee in zijn transformatie van oubollige pennenlikker in een innemende, sociaal bewogen en gepassioneerde medemens.

Hij accepteert niet enkel dat het einde van zijn leven nadert (en impliciet ook het verlies van zijn vrouw).

Hij berust er niet zomaar in, maar gaat er zinvol mee aan de slag.

Hij belichaamt hierbij daarenboven vrijzinnig-humanistische waarden als zelfbeschikking, solidariteit, rechtvaardigheid en verantwoordelijkheid.

Ook andere levensbeschouwingen en -houdingen hebben op dit vlak wijsheid te bieden.

In dit kader citeer ik graag Boeddha:  ‘In ons leven is verandering onvermijdelijk, is verlies onvermijdelijk. In het aanpassingsvermogen en het gemak waarmee we verandering ondergaan ligt ons geluk en onze vrijheid.’

Mij heeft de film helemaal ingepakt, ik hoop dat jullie je ook kunnen laten meeslepen in dit ontroerende verhaal.

De film duurt 1 uur en 42 minuten en naar goede gewoonte pauzeren we voor een kopje koffie of thee en een babbel.

                                                                  Christine Vercammen

Gent, 18 oktober 2023

Enkele recensies

Bron: https://www.demorgen.be/tv-cultuur/living-hoe-een-grijze-pennenlikker-je-zin-geeft-om-te-leven~b7b6bb77/

‘Living’: hoe een grijze pennenlikker je zin geeft om te leven ★★★☆☆

Op zoek naar een film die de kerstsfeer bevordert? Living! In deze fabel vol ingehouden ontroering ontdekt een ten dode opgeschreven bureaucraat alsnog de schoonheid van het leven.

Mr. Williams (Bill Nighy) is het soort pennenlikker die ambtenaren een slechte naam bezorgt. Iedere dag gaat hij met de trein naar kantoor, waar hij als hoofd van de dienst Openbare Werken van de stad Londen net zo weinig mogelijk openbare werken verricht. Het enige dat Williams en zijn collega’s (onder wie u ook Sex Education-ster Aimee Lou Wood herkent) effectief bouwen, zijn papieren torens vol verticaal geklasseerde aanvragen.

Ook zijn privéleven is een stilgevallen werf. Dat Mr. Williams’ voornaam in de film nooit wordt uitgesproken, verraadt dat niemand dicht genoeg bij hem staat om ook maar iets persoonlijks over hem te weten. Sinds zijn vrouw overleed, leeft Williams alsof hij zelf ook al onder de zoden ligt.

Maar wanneer de dood plots echt in zicht komt – een dokter geeft hem nog zes maanden – schiet hij wakker, en klampt hij zich vast aan het leven dat hij al die jaren door zijn vingers liet glippen. Tot verbijstering van zijn collega’s bijt Williams zich vast in een schijnbaar futiel, maar symbolisch dossier: de aanleg van een speeltuintje in een achtergestelde wijk. Een allerlaatste kans om zijn leven enige betekenis te geven.

DEKSEL OP DE EMOTIES

Living is een remake van Ikiru, een kleine film van de grote Akira Kurosawa (Rashomon). Scenarist Kazuo Ishiguro (The Remains of the Day), die in 2017 de Nobelprijs Literatuur kreeg, verplaatst het verhaal naar het Londen van 1953, en dat voelt als een verrassend natuurlijke keuze: zijn de Britten immers niet een beetje de Japanners van West-Europa, met die stiff upper lip als deksel op hun emoties?

De Zuid-Afrikaanse regisseur Oliver Hermanus bewees met Skoonheid en Moffie al dat hij onderdrukte gevoelens krachtig in beeld weet te brengen. In Living schakelt hij nog een versnelling terug: dit is een uiterst behoedzame, stille film die lang met de handrem op rijdt, maar uiteindelijk wel een diepe emotionele impact heeft. Living doet je stilstaan bij het leven en de tijd, en hoe die nuttig in te vullen. Toch geen kleine prestatie voor een filmpje over een grijze bureaucraat met een bolhoed.

De ingehouden tristesse van Mr. Williams is niet alleen een cadeau voor de kijker, maar ook voor hoofdrolspeler Bill Nighy. Hij krijgt hier eindelijk de kans om zich van zijn meest melancholische kant te tonen. De charismatische Brit toomt zijn natuurlijke groove in tot het strikte minimum, en smoort zijn stem tot een hese fluister. De spijt druipt van zijn vertolking af: een aanmaning voor de kijker om nooit een Mr. Williams te worden.

Bron: https://www.filmfestival.be/nl/film/living

 Een Japanse klassieker in een Britse bolhoed, dat is Living. Regisseur Oliver Hermanus (Skoonheid, Moffie) waagt zich met verve aan Akira Kurosawa’s Ikiru voor het verhaal van een vergrijsde ambtenaar die in zijn laatste dagen vecht voor een kleine overwinning op de bureaucratie van het bestaan.

 Wat zou jij doen als je niet lang meer te leven had? Voor de terminaal zieke meneer Williams, een ambtenaar in Londen begin de jaren ‘50, is het geen denkoefening, maar de realiteit. Met de dood recht in de ogen zoekt de verbitterde weduwnaar naar een weg om aan het einde van zijn kleurloze carrière meer na te laten dan papierwerk. Film Fest Gent verwelkomt regisseur Oliver Hermanus terug na de doordringende drama’s Skoonheid (FFG2011) en Moffie (FFG2020). De Zuid-Afrikaan vervolgt zijn studies van mannelijke protagonisten en hun onderdrukte gevoelens met Living, een Britse remake van Akira Kurosawa’s Ikiru (1952). Om zich te meten aan dat Japanse meesterwerk mag Hermanus rekenen op een verfijnd scenario van Nobelprijswinnaar Kazuo Ishiguro (The Remains of the Day) en een gracieuze vertolking van rasacteur Bill Nighy in de hoofdrol. Een waardige herwerking die tot tranen toe beroert.

Bron:  https://nl.wikipedia.org/

Living is een Britse film uit 2022, geregisseerd door Oliver Hermanus. De film is een remakevan de Japanse film Ikiru van Akira Kurosawa uit 1952.

Londen, jaren 1950, Williams (Bill Nighy) is een ervaren ambtenaar bij de wederopbouw van het Verenigd Koninkrijk na de Tweede Wereldoorlog. Alles draait hem enkel om vakkundig papierwerk totdat hij de diagnose van een dodelijke ziekte krijgt. Als weduwnaar verbergt hij de toestand voor zijn volwassen zoon en brengt een avond van losbandigheid door met een bohemien schrijver in Brighton en verschijnt uitzonderlijk niet op kantoor. Nadat hij voormalig collega Margaret (Aimee Lou Wood) ontmoet die hem inspireert om betekenis te geven aan zijn resterende dagen, probeert Williams een bescheiden bouwproject te redden van de bureaucratie.

Productie

In oktober 2020 werd aangekondigd dat Bill Nighy en Aimee Lou Wood de hoofdrollen zouden spelen in Living.^[1] In juni 2021 startte het filmen, er werd aangekondigd dat Alex Sharp en Tom Burke zich bij de filmproductie hadden gevoegd. Ook werd bekendgemaakt dat Toho, de distributeur van de originele film, de rechten voor Japan had verworven. De London County Hall vormde niet alleen het decor voor de film, maar ook voor de financiering ervan.^[2]OPSIS

Londen, 1953. Bill Nighy schittert als de ware Britse ‘gentleman’ Mr. Williams, een rechtlijnige maar eenzame kantoorklerk. Hij rouwt al enige tijd om zijn overleden echtgenote, heeft geen contact meer met zijn zoon en laat het leven aan hem voorbijrazen. Wanneer hij te horen krijgt dat hij nog maar enkele maanden te leven heeft, herontdekt hij zijn levenskracht en gaat op zoek naar een manier om de wereld iets mooier achter te laten.

Bron:  www.filmtotaal.nl

Zit de wereld te wachten op een remake van Ikiru, de Japanse klassieker uit 1952 van grootmeester Kurosawa? Wel als het zo stijlvol gedaan wordt en Bill Nighy mag schitteren in de hoofdrol. Scenarist Kazuo Ishiguro verplaatste het verhaal van de terminaal zieke kantoorklerk die nog eenmaal wil ervaren hoe het voelt om te leven naar het naoorlogse Londen.

  Mr. Wilson is een vastgeroeste ambtenaar tot en met. Als hoofd van zijn departement op een Londens gemeenteloket is hij verantwoordelijk voor het goedkeuren en afwijzen van bestemmingsplannen. Vrijwel ieder verzoek wordt ijselijk stoïcijns afgekeurd, op de grote stapel gelegd dan wel over de schutting gegooid. Zijn medewerkers halen het niet in hun hoofd om hem tegen te spreken - hij is het type dat zonder zijn stem te verheffen diep ontzag inboezemt. 
Als hij op een dag aankondigt eerder te moeten stoppen met werken, vinden zijn collega's dat hoogst merkwaardig. Als kijker weet je inmiddels dat Williams van zijn dokter te horen heeft gekregen dat hij niet lang meer te leven heeft. Na decennialang met ijzeren discipline te hebben geleefd, besluit hij het roer om te gooien nu het nog kan. Een ontroerende innerlijke reis ontvouwt zich als Williams besluit zich vast te bijten in een dossier. Dat verzoek om van een braakliggend veldje een speeltuin te maken dat al maanden op zijn bureau ligt, moet en zal ingewilligd worden. 
De rol van 'stiff upper lip' bureaucraat Mr. Williams is natuurlijk op het lijf geschreven van Bill Nighy - de acteur die met één opgetrokken wenkbrauw of mondhoek meer kan vertellen dan menigeen in een monoloog van twintig minuten. Schitterend hoe hij gestalte geeft aan een halsstarrige man die, met de dood in de ogen, ontdooit. De Japans-Britse romanschrijver Kazuo Ishiguro bewerkte het oorspronkelijke scenario van Kurosawa, en dat pakt voortreffelijk uit. Dat Ishiguro goed uit de voeten kan met harkerige Britten die gevangen zitten in een stolp van etiketten, liet hij al zien in zijn beroemde (en geweldig verfilmde) roman The Remains of the Day. 
Living is met honderd minuten een stuk compacter dan het tweeëneenhalf uur durende origineel van Kurosawa, maar voelt nergens gehaast. Het tempo is aangenaam kalm, de toon weemoedig in plaats van zwaarmoedig en de cinematografie elegant, wat getuigt van visie van regisseur Oliver Hermanus. Living is, meer dan een remake, een schitterende hertaling geworden.

Londen, 1953. Mr. Williams is een oer-Britse, gereserveerde en rechtlijnige kantoorklerk die zijn leven volgens een nauwgezette routine leidt. Hij rouwt nog steeds om zijn overleden echtgenote, maar houdt zijn emoties en eenzaamheid strikt voor zichzelf. Hij heeft geen contact meer met zijn zoon en laat het leven aan zich voorbijrazen. Wanneer hij te horen krijgt dat hij nog maar enkele maanden te leven heeft, herontdekt hij onverwacht zijn levenslust

Commentaar

In 1952 maakte de Japanse grootmeester Kurosawa To Live, een prachtige karakterstudie rond eenzaamheid en de zin van het leven. Het vraagt veel lef om een remake te maken van een meesterwerk, maar regisseur Oliver Hermanus en acteur Bill Nighy overtreffen alle verwachtingen. Doorleefd en hartverscheurend teder, intelligent en ontroerend. Een film die ondanks zijn melancholie en thematiek verrassend opbeurend is en de schoonheid van het leven bevestigt. Bill Nighy (Love Actually, The Bookshop) is subliem in zijn vertolking en zorgt ervoor dat je de cinemazaal uitwandelt met de rotsvaste overtuiging het beste te maken van je leven.

Pers

"Fraaie, ingehouden met fantastische hoofdrol" ★★★★ - VPRO Cinema
"Een glansrol voor Bill Nighy" - De Filmkrant
"A gentle, exquisitely sad film" ★★★★★ - The Guardian  
"Nighy’s show, gorgeously executed by Hermanus" ★★★★★ - Empire

Bron: https://www.filmvandaag.nl

Londen 1953. Williams (Bill Nighy), veteraan en ambtenaar, verliest zich in de bureaucratie van de wederopbouw van het Engeland na de Tweede Wereldoorlog. Terwijl het eindeloze papierwerk zich opstapelt, verneemt Williams dat hij niet meer lang te leven heeft. Zijn diagnose dwingt hem om zijn leven in handen te nemen, op zoek te gaan naar het geluk dat hij lang geleden verloor en een erfenis na te laten voor de volgende generatie.
 De nieuwe film van Oliver Hermanus draagt de eenvoudige titel Living (2022) en vertelt dan ook een eenvoudig verhaal. In Living volgen we Mr. Williams, gespeeld door Bill Nighy. Williams is een man op leeftijd die al decennia bij de gemeente van Londen werkt en altijd enkel met zijn achternaam wordt aangesproken. We leren hem kennen door de ogen van zijn jongere collega's, die langzaam maar zeker steeds meer interesse krijgen in hun geheimzinnige senior.

Living is gebaseerd op de klassieke Japanse dramafilm Ikiru (1952) van Akira Kurosawa uit 1952. Het scenario van het originele verhaal werd voor deze film herschreven door Kazuo Ishiguro. Ishiguro is bekend van zijn boeken The Remains of the Day en Never Let Me Go en won in 2017 de Nobelprijs voor Literatuur. Een grote naam dus, en er is dan ook weinig op het script aan te merken. Op simpele, poëtische wijze wordt het lot van de ingetogen ambtenaar Williams in fragmenten aan ons voorgeschoteld. 

De ambtelijke molen

En dat terwijl er eigenlijk maar weinig bijzonders te vertellen lijkt over het bestaan van Williams. Hij werkt al meer dan dertig jaar op dezelfde afdeling en voert eigenlijk bijzonder weinig uit op zijn kantoor. De film maakt de bureaucratie en het ambtenaarsbestaan tot een trage klucht waarin iedereen van het kastje naar de muur wordt gestuurd. Aan echte stadsontwikkeling komt de afdeling maar zelden toe, totdat er plotseling iets verandert. Nadat Williams van de dokter hoort dat hij maagkanker heeft en binnenkort zal overlijden, neemt hij een besluit. Hij vertelt niemand over de diagnose, maar is wel intrinsiek gemotiveerd om zijn leven te veranderen.

Hernieuwde zingeving

Ietwat stijfjes begint hij de dingen anders te doen. Hij verschijnt een tijdje niet op zijn werk, reist af naar de kust en duikt de kroeg in met wildvreemden. Hij praat over zijn jeugd en raakt bevriend met zijn veel jongere voormalig secretaresse, gespeeld door Aimee Lou Wood. Ook zet hij plotseling zijn hakken in het zand voor de ontwikkeling van een project dat al maanden stil ligt. Zijn omgeving merkt de verandering op, fluistert erover, maar niemand benadert hem, bang om over de schreef te gaan.

Koel en stijfjes

Dat laatste is tekenend voor de tijdsgeest die de film wegzet. Iedereen houdt elkaar scherp in de gaten, roddelt over elkaar en doet zelf erg zijn best om aan allerlei ongeschreven maar onverbiddelijke regels te voldoen. Ondanks het sterke scenario, zorgt dat er wel voor dat veel gesprekken frustrerend traag verlopen en er veel dingen onuitgesproken blijven. Dingen die de boodschap van de film juist wat meer kracht bij hadden kunnen zetten.

De cinematografie van Living is charmant en statig en wordt begeleid door pianomuziek. De film kijkt weg als een ietwat stoffige, maar goed geschreven roman. Zowel op de vorm als op de inhoud is weinig aan te merken, behalve dat het nergens echt spannend wordt. Je wordt als kijker niet uitgedaagd, en hoewel dat niet altijd hoeft, ontglipt dit verhaal je snel na het verlaten van de bioscoopzaal.
Dit ontwapenende drama is rechtstreeks gebaseerd op 'Ikuru', de legendarisch

Bron: https://www.google.com/search?client=safari&rls=en&q=www.filmkrant.nl+living&ie=UTF-8&oe=UTF-8

Deze remake van Akira Kurosawa’s Ikiru verplaatst het verhaal, over een bescheiden ambtenaar die in het aangezicht van de dood leert wat leven is, naar het Londen van de jaren vijftig. Met een glansrol voor Bill Nighy.

Een ambtenaar leert op de valreep wat leven is. Zo kun je Ikiru van Akira Kurosawa uit 1952 bondig samenvatten. Het is ook de strekking van Living, een Britse remake van die exact zeventig jaar oude Japanse klassieker.

Living verplaatst de handeling naar Londen, maar houdt wel vast aan de setting in de vroege jaren vijftig. De film draait om Williams (Bill Nighy), hoofd van de afdeling Ruimtelijke Ordening, die aan het begin van de film te horen krijgt dat hij niet lang meer te leven heeft. Het doet hem heroverwegen wat nu eigenlijk de moeite waard is in het leven. Eindeloos dossiers heen en weer schuiven zonder dat er daadwerkelijk iets mee wordt gedaan, zoals de mores van de ambtenarij voor lijken te schrijven, blijkt dat niet te zijn.

Living is de vijfde speelfilm van regisseur Oliver Hermanus en zijn eerste buiten thuisland Zuid-Afrika. Ook in andere opzichten is het op het eerste gezicht een uitbijter in zijn oeuvre. Hermanus maakte naam met expliciet politieke films, van het bendegeweld dat het drama van debuut Shirley Adams (2009) in gang zet tot de queer thematiek van Skoonheid (2011) en Moffie (2019). Die actualiteit heeft Living niet en wil het ook niet hebben.

Dat vertaalt zich naar een minder urgente stijl dan we van Hermanus gewend zijn – vanaf de openingssequentie, opgebouwd uit archiefbeelden uit de jaren vijftig, mikt de film op een klassieke stilering en verstilling. Toch is er een lijn te trekken van Hermanus’ eerdere films naar Living – opnieuw focust hij op een hoofdpersoon die geïsoleerd leeft en botst met wat de gemeenschap van hem verwacht.

Maar productiever is het waarschijnlijk om Living te beschouwen in het kader van het oeuvre van de scenarist, de gerenommeerde Britse schrijver Kazuo Ishiguro. De in Japan geboren en op zijn vijfde met zijn ouders naar Engeland verhuisde Ishiguro, die met zijn eveneens verfilmde roman The Remains of the Day al toonde uitstekend overweg te kunnen met historisch drama, is naar eigen zeggen een “fervent cinefiel” en liep al langere tijd rond met het verlangen deze remake te maken.

Acteur Bill Nighy levert een krachttoer in de hoofdrol. Het is een sterk staaltje anti-typecasting, geheel tegen het jongensachtige imago in dat Nighy aankleeft – zelfs al wordt hij deze maand 73. Met verve stort hij zich op de ingetogen waardigheid van Williams, die zijn momentum hervindt en nu toch eens gaat kijken of dat speeltuintje in die arbeiderswijk waar een groep vrouwen al tijden om vraagt, misschien toch wat moeite waard is.

Dit ontwapenende drama is rechtstreeks gebaseerd op 'Ikuru', de legendarische film van Akira Kurosawa en is omgezet naar een hedendaags script door schrijver Kazuo Ishiguro (bekend van bestsellers als 'Never Let Me Go' en 'The Remains of the Day'). Oliver Hermanus ('Moffie', 'The Endless River') houdt de regietouwtjes strak in hand